اترنت (Ethernet)

اترنت(به انگلیسی: Ethernet) یکی از فناوریهای مبتنی بر Frame در شبکههای رایانه برای شبکه های محلی (LAN) می باشد. این نام از مفهوم فیزیکی ether گرفته شده است. این فناوری وضعیت سیم کشی و استانداردهای سیگنالینگ در لایه فیزیکی را معین می کند و همچنین قالب های آدرسی همچون MAC آدرس در لایه Data link . Ehternet به عنوان استاندارد IEEE۸۰۲٫۳ شناخته می شود با ترکیب کابلهای زوج به هم تابیده برای اتصال نقاط انتهائی شبکه و فیبرنوری برای اتصالهای اصلی ( back bone ) سایت یک سطح گسترده ای از تکنولوژی LAN متصل از طریق سیم را پوشش می دهد. این تکنولوژی از دهه ۱۹۹۰ تاکنون بکارگرفته شده است و جایگزین استانداردهائی همچون Token ring ، FDDI و ARCNET شده است. در سالهای اخیر Wi-Fi و شبکه های بی سیم براساس استاندارد IEEE۸۰۲٫۱۱ در خانه و ادارات کوچک شایع شده است و باعث تقویت Ehternet در نصب آن در مقیاس های بزرگ تر شده است.



تاریخچه

Ethernet در شرکت PARC Xerox در سالهای ۱۹۷۵-۱۹۷۳ پایه ریزی شد. Robert Metcalfe و Dacid Boggs خلاصه ای از Ethernet را تا قبل از مارس ۱۹۷۴ نوشتند و ارائه کردند. در مارس ۱۹۷۴ شخصی بنام R.Z.Bachrach یادداشتی به Metcalfe و Boggs و مدیرشان نوشت، مبنی بر اینکه ً از لحاظ تکنیکی و یا مفهومی چیز جدیدی در پیشنهاد شما نمی باشد و تجزیه و تحلیل نشان خواهد داد که سیستم شما دچار خطا می شود. اشکال این آنالیز این بود که به اثر Channel capture توجه نشده بود که تا سال ۱۹۹۴ به آن پی نبرده شد. در سال ۱۹۷۵ شرکت Xerox این موضوع را به نام Metcalfe و Boggs به همراه Chuck thacker و Lampson Butler به عنوان مخترعین تحت کنام سیستم ارتباط داده ای چندین نقطه ای همراه با تشخیص تصادف ثبت کرد در سال ۱۹۷۶ بعد از اینکه سیستم در PARC توسعه یافت، Metcalfe و Boggs یک مقاله منتشر کردند.
Ethernet تجربی که در آن مقاله شرح داده شد با سرعت Mbit/s ۳ کار می کرد و فیلدهای آدرس مبداء و مقصد ۸ بیت بود و قالب آدرسهای Ethernet همچون قالبهای امروزی نبود. Metcalfe در سال ۱۹۷۹ از شرکت Xerox جدا شد تا بتواند استفاده از کامپیوترهای شخصی و شبکه های محلی را گسترش دهد از اینرو شرکت ۳Com را تأسیس کرد. او شرکتهای DEC، INTel و Xerox متقاعد کرد تا به منظور توسعه Ehternet به عنوان یک استاندارد با همدیگر همکاری کنند. از اینرو استاندارد DIX برگرفته از ( Digital / INTel / Xerox ) نام گرفت که استانداردی برای Ethernet با سرعتی برابر ۱۰ مگابیت بر ثانیه با آدرسهای مبداء و مقصد ۴۸ بیتی و یک فیلد ۱۶ بیتی جهت نوع بسته اطلاعاتی Ethernet . اولین استاندارد در ۳۰ سپتامبر ۱۹۸۰ منتشر شد که رقیبی برای دو سیستم بزرگ ARCNET , Token ring می بود. اما بزودی آن دو سیستم بزرگ زیر موجهای عظیم تجهیزات Ethernet مدفون شدند. در واقع شرکت ۳Com تبدیل به یک شرکت اصلی و پیشرو گردید.
سیستم های Ethernet با سیمهای زوج به هم تابیده از اواسط دهه ۱۹۸۰ توسعه یافتند. همراه با شروع StarLAN، که LOBASE –T شناخته شده است. این سیستم ها جایگزین کابل کواکسیال که شبکه های Ethernet اولیه مبتنی بر آن بود شده. شبکه های اولیه به وسیله Hub به کابلهای UTP متصل بودند که با استفاده از CSMA/CD سوئیچها جایگزین آنها شدند .
توصیف عمومی

Ethernet بطور کلی بر این نظریه بنا شد: ارتباط کامپیوترها برروی کابل کواکسیال که به عنوان یک وسیله انتقال عمل می کند و به صورت اشعاب تزریقی به کامپیوتر وصل می شود بدین معنا که به کمک یک ابزار محکم شونده بروی کابل.سوزنی به هسته کابل تزریق می شود وبه مرکز کابل می رسد واین کابل به نام 10Base5هم مشهور است که عدد 10سرعت انتقال بحسب مگا بیت بر ثانیه عدد 5 طول حداکثر هر قطعه کابل بدون نیاز به تکرار کننده را بر حسب100متر مشخص می کرد روش بکار گرفته شده شباهت زیادی به سیستم های رادیوئی داشت اگرچه تفاوتهای پایه ای با هم داشتند همچون این واقعیت که تشخیص تصادم در یک سیستم ارسال در کابل ساده تر از ارسال رادیو است. کابل مشترک که کانال ارتباطی مشترک را ایجاد می کند به ether(اتر) مربوط شده است و از این مبناست که نام Ethernet اقتباس شده است. با توجه به این مفاهیم اولیه، Ethernet تکامل یافت به تکنولوژی شبکه ای پیچیده ای که امروزه در اغلب شبکه های LAN بکار گرفته شده است کابلهای کواکسیال با ارتباطات نقطه به نقطه که به وسیله Ethernet به Hub یا سوئیچ متصل می شوند جایگزین شدند. که موجب کاهش هزینه نصب، افزایش اطمینان و قابلیت مدیریت نقطه به نقطه و خطایابی می شود. StarLAN اولین قدم تکامل Ethernet از یک گذرگاه عمومی با کابل کواکسیال به یک شبکه با کابلهای جفت به هم تابیده و Hubهای قابل مدیریت بود. ایجاد کابلهای زوج به هم تابیده بطور قابل ملاحظه ای هزینه نصب را کاهش داد. پایانه های Ethernet با ارسال بسته های اطلاعاتی با یکدیگر ارتباط برقرار می کنند هر پایانه دارای یک آدرس ۴۸ بیتی (MAC) می باشد که بصورت سخت افزاری در کارت شبکه (NIC) قرار دارد و کارت شبکه بسته های اطلاعاتی که آدرس پایانه های دیگر را دارند قبول نمی کند. علی رغم تغییرات مهم در Ethernet از یک کابل ضخیم کوکسیال که با سرعت Gbit/s۱ کار می کنند از آنجا که همگی از یک قالب اطلاعاتی استفاده می کنند قابلیت اتصال به یکدیگر را دارند . امروزه با توجه به فراگیری Ethernet و کاهش هزینه سخت افزاری آن اغلب تولیدکنندگان بردهای اصلی ( mother board) که دارای کارت Ethernet باشد تولید می کنند که باعث عدم نیاز به یک کارت شبکه جدا و صرفه جوئی در فضای بکار رفته می شود.
توپولوژی (استاندارد) توپولوژی پیش فرض برای اترنت ،توپولوژی فیزیکی خطی تعریف شده است. توپولوژی شبکه مثل توپولوژی خطی که از توپولوژی منطقی خطی استفاده میکنندازاترنت بهره میبرند.نوع کابلی که درهر توپولوژی استفاده میشودنیزدرقوانین همان توپولوژی مشخص شده است.
تعامل با چندین کاربر

CSMA/CD

در اصل Ehternet یک کابل کواکسیال مشترک که در اطراف ساختمان برای اعمال دستگاه ها قرار گرفته بود از انجا که دستگاه ها مجبور به استفاده از یک مسیر مشترک بودند می بایستی از قاعده خاصی که بنام CSMA/CD بود پیروی می کردند. این قواعد به شرح ذیل می باشند : 1111
بسته آماده ارسال می باشد

آیا خط ارتباطی آزاد می باشد؟ اگر آزاد نیست، تا زمانی که آماده شود صبر کنید
شروع به انتقال

آیا یک تصادم رخ داده است؟ اگر چنین است به رویه تشخیص تصادم رجوع شود. شمارنده های ارسال صفر شوند و انتقال اطلاعات تمام شود.(ارسال نیمه کاره رها می شود)
رویه تشخیص تصادم

انتقال اطلاعات تا حداقل زمان بسته یا همه دریافت کننده ها تصادم را تشخیص دهند.
شمارنده ارسال مجدد افزایش می یابد.
آیا به حداکثر تعداد دفعات انتقال مجدد رسیده ایم؟ اگر بله، انتقال اطلاعات رها شود.
براساس تعداد تصادمها بصورت تصادفی صبر جهت ارسال مجدد
مجدداً وارد مرحله اول رویه اصلی شویم .
به عنوان مثال چه اتفاقی می افتد وقتی تمام مهمانها در یک مهمانی شام در طریق یک رسانه مشترک (هوا) با یکدیگر صحبت می کنند. قبل از حرف زدن، هر مهمان بطور محترمانه ای تا پایان صحبت شخصی که در حال صحبت است صبر می کند. اگر دو مهمان هم زمان شروع به صحبت کنند هر دو سکوت کرده و برای مدت زمانی صبر می کنند ( در Ehternet این زمان در حد میلی ثانیه است). انتظار بر این است که با انتظار دو زمان متفاوت ( تصادفی) دو مهمان دوباره در یک زمان شروع به صحبت نکنند، بنابراین از یک تصادم جلوگیری می شود وقتی تعداد تصادمها بیش از یکی برای هر انتقال باشد زمان انتظار بصورت نمائی افزایش می یابد. کامپیوترها به وسیله یک AUI که بعدها در داخل کارت شبکه تعبیه شد به کابل متصل می شوند. یکی از معایب شبکه های ساده که بصورت Bus راه اندازی می شدند امکان قطع شدن و غیرقابل استفاده شدن کل یک قسمت شبکه بعلت قطعی تنها یک اتصال یا بخشی از کابل می بود. از آنجا که تمام ارتباطات تنها از طریق یک سیم مشترک (Bus) صورت می گرفت تمامی اطلاعاتی که به وسیله یک کامپیوتر ارسال می شد به وسیله تمامی کامیپوترها دریافت می شد حتی اگر اطلاعهات تنها مربوط به یک کامپیوتر می بود.
کارت شبکه وقتی بسته ای می رسید یک وقفه به سی پی یو می فرستد. کارت شبکه اطلاعات را در صورتی که مربوط به آدرس خودش نباشد رد می کند مگر اینکه در وضعیت Promiscuous قرار داشته باشد. این ویژگی که یکی صحبت کند و همه بشنوند ضعف امنیتی محیطهای اشتراکی(Ehternet Bus) است زیرا یک کامپیوتر اینگونه شبکه Ehternet می تواند تمامی ترافیکی برروی سیم است را استراق سمع کند. استفاده از یک کابل مشترک به معنای به اشتراک گذاشتن پهنای باند نیز می باشد که عامل کندی شبکه می شود.
Repeater and Hub ( تکرار کننده ها و هاب )

بعلت تضعیف سیگنال و مسائل زمانی شبکه اترنت با کابل کواکسیال از لحاظ اندازه محدودیت دارند. برای مثال کابلهای کواکسیال ۱۰ BASE۵ حداکثر ۵۰۰ متر طول می توانند داشته باشند. یا شبکه های سرعت بالای Bus انتهای کابلها به یک مقاومت بایستی بسته شوند.
برای Ehternet با کابلهای کواکسیال به انتهای هر کابلی یک مقاومت ۵۰ اهمی متصل می شود. معمولاً این مقاومت بصورت یک اتصال به آخرین دستگاه متصل در Bus وصل می شود. اگر اتصال انتهائی انجام نشود یا اگر در طول کابل قطعی وجود داشته باشد سیگنال ارسالی در کابل وقتی به انتهای آن می رسد منعکس می شود. این انعکاس را نمی توان از تصادم تشخیص داد و در نتیجه برروی ارتباط تأثیر می گذارد. برای بیشتر کردن طول ارتباط از یک تکرار کننده (Repeater) Ehternet استفاده می کنند. تکرار کننده سیگنال را از یک کابل Ehternet می گیرد و آنرا در کابل دیگر تکرار می کند.اگر یک تصادم تشخیص داده شود، تکرار کننده یک سیگنال تمامی در گاه ها ارسال می کند تا از تشخیص تصادم مطمئن شود. به وسیله تکرار کننده ها می توان پنج قطعه بین دو کامپیوتر را متصل کرد بطوری که سه مورد از انها می توانند دستگاه های متصل شده باشند. تکرار کننده ها قادر به تشخیص ختم غیرمعمول در یک ارتباط شوند و نتیجتاً انتقال اطلاعات را به ان ارتباط متوقف می کنند. چنانچه در یکی از قسمت های متصل به درگاه تکرار کننده خطائی بعلت قطع کابل اتفاق بیفتاد، تکرار کننده به انتقال اطلاعات در دیگر درگاه ها ادامه می دهد. البته به اینکه کدامیک از قسمت ها قطع شده و باعث عدم دسترسی به Serverها شده می تواند تأثیر در غیر قابل استفاده بودن شبکه داشته باشد.
تکاربران هزینه های کابل کشی بصورت ستاره ای را متوجه شدند و سازندگان تجهیزات شروع به ساخت تکرار کننده های با چندین درگاه شدند تکرار کننده های با چندین درگاه بنام Hub Ehternet شناخته شدند . شرکتهائی مثل DEC و Syn optic Hub هائی که چندین قسمت کواکسیال ۱۰BASE۲ را متصل می کنند تولید کردند که می توانستند به یکدیگر یا شاهد راه اصلی کواکسیال متصل شوند. بهترین مثال محصول DELNI مربوط به شرکت DEC است.
شبکه های Ehternet با کابلهای زوج به هم تابیده با شبکه StarLAN شروع شد و به وسیله ۱۰BASE-T ادامه یافت این شبکه ها بصورت نقطه به نقطه طراحی شده بودند بطوری که ختم ارتباط درون دستگاه صورت می گرفت. این موضوع نقش Hubها را از یک دستگاه خاص بکار گرفته شده در مرکز شبکه های بزرگ به یک دستگاه که برای ارتباط بین بیش از دو دستگاه نیاز باشد تبدیل کرد. ساختار درختی منتج از این شبکه های Ehternet قابلیت اعتماد بیشتری داشتند بطوری که اگر در یک ارتباط دچار خطا می شد تأثیری بر روی دیگر تجهیزات شبکه نمی گذاشت اگرچه خطا در یک Hub یا ارتباط بین Hub هنوز می توانست برروی کاربران اثر بگذارد. اگرچه هنوز شبکه های زوج بهم تابیده بصورت نقطه به نقطه است و درون سخت افزار خاتمه می یابند از اینرو فای مورد نیاز برای یک درگاه خیلی کاهش یافت و امکان طراحی Hubها با تعداد پورتهای بیشتری را میسر کرد و امکان اینکه درگاه های Ehternet را برروی بردهای اصلی قرار دهند میسر کرد. با وجود طراحی ستاره ای شبکه، شبکه هایHub Ehternet هنوز بصورت یک طرفه و CSMA/CD کار می کردند. هر بسته اطلاعاتی به هر درگاهی در Hub ارسال می شد که این مساله مشکل پهنای باند و امنیت را حل نمی کرد. راندمان کلی یک Hub به یک ارتباط محدود می شد و همه ارتباطات بایستی در همان سرعت کار می کردند. طبیعتاً تصادم راندمان را کاهش می دهد. در بدترین حالت وقتی تعداد زیادی کامپیوتر در یک کابل طولانی حجم زیادی از اطلاعات را ارسال می کنند، افزایش تصادم باعث کاهش شدید راندمان و کارائی می شود با این وجود شرکت Xerox گزارشی در سال ۱۹۸۰ منتشر کرد که در آن ۲۰ دستگاه سریع بسته های اطلاعاتی در اندازه های مختلف را انتقال داده بودند، این نتیجه نشانگر این مطلب بود که حتی برای کوچک ترین بسته های اطلاعاتی (۶۴ بایتی ) داشتن یک راندمان ۹۰٪ در شبکه LAN طبیعی است. این موضوع عامل رقابت شبکه های مبتنی بر Token بود ( مثل Token bus , Token ring ) که همگی پس از افزودن یک کامپیوتر در شبکه با کاهش کارائی روبرو بودند.
این گزارش و نمونه های دیگر نشان می دهد که شبکه های مبتنی بر تصادم هنگام کاربری غیرقابل اطمینان هستند و کارائی آنها تا ۴۰٪ حالت معمول کاهش می یابد.
Bridging and Switching

با وجود اینکه تکرار کننده ها مسائلی همچون قطعی کابل را می توانستند از شبکه های Ehternet منفک کنند ولی همچنان تمامی ترافیک را به همه تجهیزات ارسال می کنند. این موضوع محدودیتی که چه تعداد کامپیوتر در یک شبکه Ehternet می توانند کار کنند ایجاد می کند برای مرتفع کردن این مشکل دستگاه های Bridge برای برقراری در لایه Data link ساخته شدند. به وسیلهBridging تنها بسته های خوش ساخت از قسمتی به قسمت دیگر شبکه منتقل می شدند و ازتصادم و بسته های خراب اجتناب می شود. Bridgeها با ملاحظه آدرسهای MAC مخالفند که دستگاه ها کجا هستند و بسته های اطلاعاتی را به سمت قسمتی که آدرس مقصد در آنجاست ارسال نمی کنند.
قبل از اینکه دستگاه های متصل را تشخیص دهد، همچون Hub عمل می کند و تمامی ترافیک را عبور می دهد. ولی اگر سوئیچ آدرسهای دستگاه های متصل به هر درگاه را تشخیص دهد ترافیک را فقط به قسمت های ضرذوری شبکه ارسال می کند که این مطلب باعث افزایش کارائی شبکه می شود. ترافیک توزیعی ( Broadcast ) همچنان برای تمامی درگاه ها ارسال می شود. Bridgeها بر محدودیت ارتباطی بین دو کامپیوتر غلبه می کنند و امکان داشتن سرعتهای مختلف و بالاتر را مهیا می کنند که این موضوع در مقدمه Fast Ehternet مهم است. Bridgeهای اولیه هر بسته ای را با نرم افزاری که داشتند بررسی می کردند که باعث کندی بیش از Hubها در ارسال ترافیک می شد. مخصوصا در بکارگیری چندین درگاه در یک لحظه در سال ۱۹۸۹ شرکت Kal pana اولین سوئیچ Ehternet را معرفی کرد. یک سوئیچ Ehternet عمل Bridging را بطور سخت افزاری انجام می دهد و امکان ارسال اطلاعات را در حداکثر سرعت میسر می کند لازم به یادآوری است که واژه سوئیچ (Switch) به وسیله سازندگان دستگاه بکار برده شد و در استاندارد ۸۰۲٫۳ دیده نمی شود. بسته های اطلاعاتی در شبکه های سوئیچ فقط به دستگاه های مربوطه که به درگاه ها متصلند فرستاده می شود. شبکه های سوئیچ همچنان می توانند به وسیله ARP Spoofing و یا Mac flooding از لحاظ امنیتی مخاطره آمیز باشند. از دیگر مزایای ان پهنای باند است که اجازه بکارگیری تجهیزات با سرعتهای مختلف را می دهد. وقتی که یک ارتباط زوج به هم تابیده یا فیبرنوری که به Hub متصل نشده است در شبکه وجود دارد امکان برقراری ارتباط به صورت دو طرفه برروی آن شبکه میسر است. در حالت دو طرفه هر دو دستگاه می توانند هم زمان با یکدیگر تبادل اطلاعات کنند بدون آنکه تصادفی رخ دهد این مطلب سرعت پهنای باند را دوبرابر می کند و به عنوان سرعت دو برابر شناخته می شود ( مثلاً ۲۰۰ Mbit/s ) ترافیک در صورتی با سرعت دو برابر منتقل می شود که الگوی آن بصورت متقارن باشد. در یک دامنه تصادم همه پهنای باند ارتباططی می تواند مورد استفاده قرار گیرد و طول قسمت شبکه بخاطر تشخیص تصادم محدود نمی شود.
Dual speed hubs

در اولین روزهای شبکه های Fast Ethernet تجهیزات Ethernet گران قیمت بودند. مشکلی که شبکه های Hub داشتند این بود که هر دستگاه ۱۰ BASE-T که متصل می شد باعث می شد که کل سیستم با سرعت 512 Mbit/s کار کند. با توجه به قیاس بین سوئیچ و Hub باعث پدید آمدن Hubها با سرعت دو گانه شد. این دستگاه ها شامل یک سوئیچ دو پورت داخلی بودند یکی با سرعت ۱۰ Mbit/s و دیگری ۱۰۰BASE –T (۱۰۰Mbit) . هرگاه دستگاهی به درگاه آن متصل می شد با توجه اینکه چه نوعی است با سرعت ۱۰BASE –T و یا ۱۰۰BASE –T کار می کرد. که این امر مانع انتقال کل شبکه به شبکه ۱۰BASE –T و یا ۱۰۰BASE –T می شد. این تجهیزات همچنین به Hubهای دو سرعته شناخته می شدند زیرا ترافیک بین تجهیزات متصل با یک سرعت دیگر سوئیچ نمی شدند.
ساختار فریم اترنت

ساختار فریم در لایه Data Link، تقریباً" برای تمامی سرعت های اترنت ( از ده تا ده هزار مگابیت در ثانیه ) یکسان می باشد . این وضعیت در لایه فیزیکی وجود نداشته و هر یک از نسخه های اترنت دارای یک مجموعه قوانین جداگانه و مختص به خود می باشند .
در نسخه اترنت که توسط DIX پیاده سازی شده بود ( قبل از ارائه نسخه IEEE ۸۰۲٫۳ )، مقدمه و شروع فریم در یک فیلد ترکیب می شدند . فیلد "طول / نوع " در نسخه های اولیه IEEE به عنوان "طول" و صرفاً" در نسخه DIX به عنوان "نوع" در نظر گرفته شده بود . در اترنت II، فیلد "نوع"، در تعریف فریم ۳ . ۸۰۲ مورد توجه قرار گرفت . گره دریافت کننده با بررسی مقدار فیلد " طول / نوع "، می بایست نوع پروتکل استفاده شده در لایه بالاتر موجود در فریم را تعیین نماید ( مثلاً" ۰x۰۸۰۰، پروتکل IPV۴ و ۰X۸۰۶ پروتکل ARP ) . در صورتی که مقدار موجود در این فیلد معادل ۰X۶۰۰ ( مبنای شانزده ) و یا بزرگ تر از آن باشد، فریم بر اساس سیستم کدینگ اترنت دو تفسیر می گردد .
The most common Ethernet Frame آدرس مقصد، شامل آدرس MAC مقصد است . آدرس مقصد می تواند به صورت تکی ( Unicast )، گروهی ( Multicast ) و یا برای تمامی گره ها ( broadcast ) باشد .
آدرس مبداء، شامل آدرس MAC مبداء است . آدرس مبداء همواره به صورت تکی (Unicast ) بوده و آدرس گره ارسال کننده اطلاعات را مشخص می نماید .
طول / نوع برای دو هدف متفاوت استفاده می گردد . در صورتی که مقدار این فیلد کمتر از ۱۵۳۶ ( مبنای ده ) و یا ۰x۶۰۰ ( مبنای شانزده ) باشد، طول را مشخص می نماید . از فیلد فوق به عنوان "طول" زمانی استفاده می گردد که مسئولیت مشخص کردن پروتکل استفاده شده بر عهده لایه LLC باشد . مقدار موجود در این فیلد به عنوان "طول"، تعداد بایت های داده را مشخص می نماید . در صورتی که مقدار این فیلد به عنوان "نوع" در نظر گرفته شود، پروتکل لایه بالاتر که پس از تکمیل پردازش اترنت داده را دریافت می نماید، مشخص می گردد . داده و Pad، هر طولی را می تواند داشته باشد مشروط به این که از حداکثر اندازه فریم تجاوز ننماید . حداکثر اطلاعاتی را که می توان در هر مرتبه ارسال نمود، یکهزار و پانصد octet می باشد. در صورتی که داده موجود در فیلد "داده " به حداقل مقدار لازم ( چهل و شش octet ) نرسیده باشد، می بایست از Pad استفاده گردد .
FCS از چهار octet تشکیل و شامل مقدار CRC است که توسط دستگاه فرستنده محاسبه و توسط دریافت کننده به منظور تشخیص بروز خطاء در زمان ارسال اطلاعات، مجدداً" محاسبه می گردد . با توجه به این که خرابی صرفاً" یک بیت از ابتدای فیلد "آدرس مقصد " تا انتهای فیلد "FCS" باعث محاسبه Checksum متفاوتی خواهد شد، تشخیص این موضوع که اشکال مربوط به فیلد FCS و یا سایر فیلدهای شرکت کننده در محاسبه CRC است را غیر ممکن می نماید . تحلیلگران صنعتی پیش بینی می کنند بازار شبکه های گیگا، پنج تا ده سال دیگر همچنان فعال خواهد بود. در اترنت گیگابیت نیز دیدیم که نبودِ استاندارد IEEE، مانع پذیرش انواع جدید کابل در بازار شد. از این رو معرفی استاندارد IEEE ۸۰۲٫۳an 10GBase-T اطمینانی را برای شرکت ها به وجود آورد تا با خاطری آسوده کابل های رده ۵ و۶e را با کابل های سازگار با کلاس EA جایگزین کنند.
رده /۶A کلاس EA با ارتقای مشخصه کابل، با توجه به پذیرش IEEE ۸۰۲٫۳an، راه را برای گسترش ارتباط ۱۰GbEبه میزان زیادی هموار کرد. به نظر می رسد اکنون زمان مناسبی برای ارتقای قابلیت های بلندمدت شبکه شما باشد. اطمینان دارم که مدت زیادی طول نخواهد کشید که این سرعت نیز از نظر کاربران عادی می شود؛ زیرا نیاز به پهنای باند بیشتر هر روز افزایش می یابد و قیمت کارت های واسط آن کم و کمتر می شود. شاید زمان تحقق این پیش بینی فردا نباشد، اما مطمئناً در طول مدتی که شبکه شما کار می کند، این اتفاق خواهد افتاد.
کاربران نهایی می دانند که کابل ها استانداردهای مختلفی دارند و هر یک نیز از حدی از کارایی برخوردارند. مطمئناً فروشندگان خواهند گفت: <کابل ما استاندارد است> و مشتری باید به سرعت بپرسد: <کدام استاندارد؟> تا پاسخ خود را به صورت کامل دریافت کنند. پیشنهاد ساده و روشن من، مراجعه به مشخصه فعلی ISO/IEC کلاسEA است؛ زیرا استاندارد آن قوی تر از بقیه است و با مشخصه های بین المللی نیز هماهنگی دارد.