ارزشمندی به چه معناست و چه راه هایی برای تقویت آن وجود دارد؟
شما ارزشمندی را چه چیزی تعریف می کنید؟
دوست داشتن خود؟ احترام گذاشتن به خود؟ عزت نفس و ارزشمندی واقعا به چه معناست؟
آیا احساس بی ارزشی می کنید؟ اگر عزت نفس بالایی داشته باشیم، رفتار ما
چگونه خواهد بود؟
برای برای اینکه به مفهوم دقیق آن پی ببرید، در این مقاله با مثال و به روشنی توضیح می دهیم که احساس ارزشمندی چیست. پس تا پایان با همراه باشید.
ارزشمندی به چه معناست؟ عزت نفس یعنی چه؟
آیا ارزشمندی به این معناست که خودمان را دوست داشته باشیم؟ مگر آدم خودشیفته هم کسی نیست که خودش را دوست دارد؟
کسی که احساس ارزشمندی می کند، به خودش احترام می گذارد و خودش را خیلی دوست دارد.
از لحاظ تئوری، ارزشمندی همان برچسب ارزشی است که هر کسی روی خودش می زند.
مثل اینکه من با خودم بگویم: من چقدر می ارزم؟
مهم نیست که دیگران من را قبول دارند یا نه؟! مهم نیست بقیه چطور با من رفتار می کنند و چقدر در جامعه پذیرفته شده ام.
شاید اگر دیگران مرا نپذیرند، سطح ارزشمندی من پایین بیاید، ولی با تمرین می توان آن را دوباره بازگرداند.
تو چقدر ارزشمندی؟
تا به حال از خودتان بپرسیده اید: من چقدر می ارزم؟
اصلا این سوال به چه معناست؟
برای درک بهتر، یک مثال می زنم. فرض کنید که من جایی سخنرانی می کنم. ولی سخنرانی خوبی از آب در نمی آید. بعد از سخنرانی هم همه به من می خندند. به نوعی از جمع طرد می شوم.
مثال
اگر عزت نفس من پایین باشد و احساس ارزشمندی نکنم، خودم را سرزنش می کنم و به خودم توهین می کنم.
به خودم می گویم: خراب کردی! بهتر بود نمی رفتی! اضلاً نو برای این کار ساخته نشدی!
نتیجه احساس ارزشمندی
ابه نظر شما اگر من عزت نفس بالایی داشته باشم، در چنین شرایطی چطور با خودم برخورد می کنم؟
به خودم می گویم: درست است که خراب کردی، بله! واقعیت همین است اما همین که جرئت داشتی سخنرانی کنی، به تنهایی خیلی ارزشمند است. هرچند کلیت سخنرانیت خوب نبود، ولی بعضی قسمت ها را خیلی خوب گفتی!
این نوع برخورد با خودم، باعث می شود که از تکرار سخنرانی برای دفعات بعد پشیمان نشوم و به من شهامت تکرار می دهد. نهایتاً هم بالاخره من به یک سخنران حرفه ای تبدیل خواهم شد.
نتیجه ی احساس بی ارزشی
کسی که برای خودش ارزش قائل نمی شود، به محض اتمام سخنرانی اش، توسط نقاد درون به باد کتک گرفته می شود.
احساس بی ارزشی به قدری به این شخص فشار وارد می شود که برای همیشه با سخنرانی خداحافظی می کند.
چنین شخصی که احساس ارزشمندی نمی کند، کم کم از تمام موقعیت های زندگی باز می ماند. احساس ناتوانی می کند و وارد یک چرخه ی معیوب می شود. به طوری که دائم خودت را سرزنش می کنی!
او به جایی می رسد که حتی اگر موفق باشد، متاسفانه خوشبخت و خوشحال نیست. زیرا حال خوب این فرد، پایدار نیست. حال خوب او لحظه ای و آنی است و مربوط به لحظه ای است که موفق شده است. درحالیکه با گذشت زمان اندکی دوباره حالش بد می شود. اگر هم زمانی موفق نشود، به سرعت به هم ریخته و آشفته حال می شود.
برای خواندن ادامه این مطلب از شما دعوت میکنم وارد این لینک شوید.
