مهندسی هوا و فضا
مهندسی هوافضا، شاخه ای است از مهندسی که با طراحی هواپیما، فضاپیما، و مسائل و موضوعات وابسته به آن ها سر وکار دارد. اغلب اوقات، از آن به عنوان مهندسی هوانوردی یاد می شود، خصوصا، زمانی که فقط به هواپیما اشاره شود، و وقتی که فضاپیما مورد نظراست، به آن مهندسی فضایی گفته می شود.
مهندسی هوافضا یکی از پیشروترین زمینه های پژوهشی است و بودجه های کلان نظامی و غیرنظامی که صرف این رشته می شود زمینه های پیشرفت و جهش در دیگر رشته های دانش و مهندسی را فراهم ساخته است.
مهندسی هوافضا دانشی راهبردی است که در آن از دانشهای دیگر مانند متالورژی، علوم رایانه و الکترونیک بهره گیری می شود.

مهندسی هوا و فضا در ایران

رشته مهندسی هوافضا یکی از رشته های گروه فنی مهندسی است. با توجه به رشد سریع و ناگهانی این دانش در دهه های اخیر هم اکنون این رشته جزو رشته های راهبردی دانش به شمار می آید. ولی با این وجود این رشته در ایران از سابقه زیادی برخوردار نیست.
رشته مهندسی هوا فضا برای نخستین بار در سال ۱۳۶۶ وارد ایران شد و نخستین دوره کارشناسی این رشته را دانشگاه صنعتی امیرکبیر (پلی تکنیک تهران) راه اندازی کرد. هم اکنون دانشگاه های صنعتی امیرکبیر، صنعتی خواجه نصیرالدین طوسی، صنعتی شریف، دانشگاه امام حسین، دانشگاه شهید ستاری و دانشگاه صنعتی مالک اشتر و دانشگاه آزاد (واحد علوم و تحقیقات)، زیر نظر وزارت علوم، تحقیقات و فناوری مشغول تربیت دانشجویان این رشته در مقطع کارشناسی هستند. در دوره کارشناسی ارشد علاوه بر دانشگاه های مذکور دانشگاه های تربیت مدرس، علم و صنعت، فردوسی مشهد، شیراز، شهید بهشتی و پژوهشگاه هوافضا نیز در گرایشهای مختلف مهندسی هوا فضا دانشجو می پذیرند.
همچون دیگر رشته های مهندسی طول متوسط دوره تحصیلی برای دوره کارشناسی ۴ سال بوده و دروس این مجموعه شامل دروس عمومی، پایه، اصلی، تخصصی، کارگاهی و کارآموزی است و زمینه هایی چون آیرودینامیک، سازه های هوایی، مکانیک پرواز و پیشرانه ها (جلوبرنده ها) دروس تخصصی این رشته را شامل می شوند.
شایان یادآوری است که این رشته در مقطع کارشناسی ارشد (در ایران) دارای گرایشهای مکانیک پرواز، ایرودینامیک، پیشرانش، سازه های هوایی و مهندسی فضایی است و هم اکنون امکان ادامه تحصیل در رشته مهندسی هوافضا در داخل کشور تا مقطع دکترا میسر است.
دکتر مجتبی شهرامیار، نخستین دانش آموخته مقطع دکترای مهندسی هوافضا در ایران شهریور سال ۱۳۸۳ در گرایش سازه از دانشکده مهندسی هوافضا دانشگاه صنعتی امیرکبیر فارغ التحصیل شد .
رشته مهندسی هوافضا در اصل یکی از گرایشهای مهندسی مکانیک است و در مقطع کارشناسی دارای بیش از ۱۰۰ واحد مشترک با سایر گرایشهای این رشته می باشد .
مهندسین هوا- فضا مسئولیت طراحی و ساخت ماشینهای غیر عادی ، از هواپیماهای با وزن بیش از ۲۵۰ تن گرفته تا فضا پیماهائی که قادر به طی. .مسافتهای طولانی با سرعتی بالاتر از ۳۰۰۰۰ کیلومتر در ساعت هستند ، میباشند
آنها هواپیماها و فضاپیماها و موشکها را طراحی کرده و توسعه داده ومورد آزمایش قرار میدهند و بر مراحل ساخت آنها نظارت میکنند . مهندسین هوا- .فضایی که با هواپیما سروکار دارند را مهندسین هوانوردی و آنهائی را که اختصاصا با فضاپیما کار میکنند ، مهندسین فضانوردی گویند
مهندسین هوا- فضا فناوریهای جدیدی را برای استفاده در هوانوردی ، سیستمهای دفاعی و اکتشافات فضائی بوجود آورده و اغلب در زمینه هایی مانند طراحی ساختار ، هدایت ، ناوبری و مراقبت ، تجهیز و ارتباطات و یا شیوه های تولید متخصص میشوند. آنها اغلب از طراحی رایانه ای ( کد ) ، دستگاههای خودکار(روبوتیکز) ، لیزر و تجهیزات نوری الکترونیکی پیشرفته در کارشان بهره میگیرند.

آنها ممکن است درزمینه یکی از تولیدات خاص هوا- فضا مانند حمل و نقل تجاری (هواپیماهای باری و مسافربری ) ، جتهای جنگنده نظامی ، هلیکوپترها ، فضا پیماها و یا موشکها وراکتها تخصص بگیرند.
مهندسین هوا- فضا ممکن است در آیرودینامیک ( دانش مربوط به حرکت اجسام در گازها و هوا ) ، ترمودینامیک (مبحث فعالیت مکانیکی و رابطه آن با حرارت ) ، مکانیک سماوی ، نیروی محرکه ، آکوستیک ( علم اصوات ) ، و یا سیستمهای هدایت و مراقبت ، مهارت داشته باشند.
مهندسین هوا- فضا عموما در صنعت هوا- فضا به کار گرفته میشوند ، اگر چه مهارت آنها به صورت روزافزونی در رشته های دیگر نیز کاربرد پیدا میکند. به عنوان مثال ، در صنعت تولید وسایط نقلیه موتوری ، مهندسین هوا- فضا خودروهائی را با مقاومت هوائی کمتر طراحی میکنند که این کار، کارآیی مصرف سوخت آنها را بالاتر میبرد.